Powrót z urlopu jest zawsze ciężki – przyzwyczajeni do leniuchowania i „nic nie robienia” musimy znowu wprząc się w harmonogramy i plany strategiczne, rozważać miesięczne lub tygodniowe targety i realizować swoje obowiązki. Okres letniego odpoczynku to jednak nie tylko okazja do naładowania akumulatorów na drugą połowę roku, ale także czas na ważne decyzje zawodowe.

…czyli ciąg dalszy odkrywania tajemnic warsztatu twórców gier. Ostatnio pisałam pierwszych wizjach twórczych w tworzeniu gier szkoleniowych, o tym jak pomysł wyłania się czasem i znika, zupełnie jak widmo. Gdy już jednak grupa ten pomysł ma i wszyscy w miarę zgodnie rozwijają go w jednym kierunku, pierwotna wizja przybiera coraz bardziej realną postać a znaki zapytania zamieniają się nieoczekiwanie w… wykrzykniki.

Szkolenia z wykorzystaniem gier strategicznych stają się coraz bardziej popularne, jednak nie zawsze uczestnicy są z nich zadowoleni. Co sprawia, że gra odnosi sukces i realizuje cele szkoleniowe?

Kolejny dzień pracy – niby taki sam jak inne, niby nic się nie zmieniło, a jednak coś przeszkadza i nie daje spokoju. Pracownik zaczyna sobie zadawać pytanie jaki jest sens realizowanych przez niego działań i czy przypadkiem nie marnuje swoich talentów, które w innym miejscu mogłyby mu przynieść większe benefity? To pierwszy z objawów spadku motywacji, prowadzącego do frustracji i wypalenia zawodowego.

Moda na szkolenia trwa, jednak zdewaluowały się już pewne standardowe metody pracy. Teraz liczy się albo wysoka specjalizacja usług, albo oryginalne metody. Dopasowywanie oferty szkoleniowej dla danej firmy poprzedzone bywa procesem identyfikowania jej potrzeb szkoleniowych. Jeśli oferta ta jest atrakcyjna, inspirująca dla uczestników i adekwatnie dobrana do potrzeb, inwestowanie w kadry ma sens, a szkolenie najprawdopodobniej przyniesie odpowiednią stopę zwrotu.

Coraz więcej można przeczytać o wadze dobrze zgranego zespołu. Nie jest to tylko wymysł teoretyków zarządzania – coraz więcej projektów jest zbyt dużych dla ogarnięcia przez jedną osobę i wymaga współpracy całych grup. Od jakości tej współpracy niejednokrotnie zależy efekt działania.

Motywowanie pracowników kilkadziesiąt lat temu, gdy całe życie pracowało się w jednej firmie, było stosunkowo proste. Premie, podwyżki, awanse załatwiały sprawę i nikomu nie przyszło do głowy, żeby zmieniać pracę z powodu złej atmosfery lub nieprzyjaznych współpracowników.

Rozwój – to chyba najmodniejsze słowo ostatnich lat. Teraz nie liczy się stabilność, stała wiedza i umiejętności. Wszyscy (i wszystko) pędzi do przodu, trzeba być mobilnym, dostosowywać się, douczać, rozwijać. Zawód przestał być inwestycją na całe życie – wygrywa nie ten, kto dobrze wybrał studia, ale ten, kto szybko i łatwo przystosowuje się do zmieniających się warunków i okoliczności.